Selamün Aleyküm. Hayat hikâyelerimize kaldığımız yerden devam ediyoruz.

Evliliği bir kaçış gibi görünce sonrası hüsran dolu olmuştu....Zamanla maddi sıkıntılarla, öfke şiddet hepsini yaşar oldum...Bu sırada aileme bağımlı bir evlilik hayatım olmuştu, nasıl olsa ailesi var değil deyip her eziyeti görür olduk...Bir de aileme  kaç kez söylemeye çalışsam da olmadı...Herkes dayak yiyor, herkesin evliliği dört dörtlük mü denilip geçildi ve zamanla içime kapandım, aileme hiçbir şey demez olmuştum... Sürekli evde huzursuzluk vardı ...

Büyük oğlum çok sık rahatsızlanırdı, küçük oğlumla çocuk evliliği toparlar sanmıştım ama maalesef iyice aramız açılmıştı. O sırada annemle zaten gençliğimde olan iletişimsizlik devam ediyordu...Ne kimseye gider nede kimse ile görüşürdüm... Büyük oğlumun kreşe başlaması ile biraz arkadaş çevrenin olmasına sebep olmuştu.

Bu da aslında pek iyi olmamıştı, kendi kendime evimde kendimi geçer bunlar da, ev hali, evlilikte hepsi olur gider dememin yersiz olduğunu görmüştüm. Bana göre ben çok fedakârlık yapmama rağmen hiç hak etmediğim muameleler görüyordum. Ne evde durmak istiyordum ne de ailemin yanına çok sık gitmek istiyordum.. Ama eski eşimin ailesi ile aram çok iyiydi... Çünkü ben genelde sessiz sadece işini görüp başka gereksiz hiçbir olaya karışmayan bir tiptim...

Büyük oğlumun okul ortamında veliler, eski arkadaşlarımla görüştükçe ne kadar boş bir hayatım var bana kıymet vermeyen, çocukları sürekli hırpalayan  biri için ne kadarda emek veriyordum. Ailesine sürekli yemekler yapıyor, ev işlerine yardımcı oluyordum... Sonrasında arkadaş oturmaları derken ailevi ortamdanda uzaklaşmıştım.. Zaten evde hiçbir iletişimimiz kalmamıştı.. Zaten ailemin maddi yardımı ve her işimi kendim yapmamdan dolayı hiçbir minnetim yoktu. Sadece resmiyette evlilik haline gitmiştik.

Annem de sağolsun maddi olarak her desteği yapıyoruz daha ne yapacağız diyerek pek gelip gitmez, fazla öyle derdime tasama ortak olmazdı.... Evlilik benim için ıstırap haline gelmişti...Ne olursa olsun insanız ve hataya meyilliyiz, nefsimizin bir an boşluğu ile geri dönüşü olmayan hatalara düşebiliyoruz..

O an için zor gelen olaylar sonrasında bunlar ne ki benim başıma neler geldi dememe sebep olmuştu...

Şimdi her halime şükür, beterin beteri  var desem de geç oldu, hem de çok geç…