Selamün Aleyküm. Hayat hikâyemize kaldığımız yerden devam ediyoruz.

Hayata bakış açım tamamen değiştiği zamanlardı artık....Ben tamamen benlikten çıkmış hatta diğer çocuklarımı bile unutacak halde idim... doktorun elime oğlunuz kanser ve bu yaşta bu kanser imkansız demesi ile bambaşka bir dünyaya geçiş yapmıştım....

Doktorun odasından çıktığımda oğlum öyle masum bakıyordu ki o an ağlamadım ama annem anlamıştı gözlerimden hiç konuşmadan eve gidelim diye sadece başımı sallayıp, eve gelmiştik...

Annem ne oluyor kızım dedi, ilk dediğim ben ne yapacağım şimdi ben kaldıramam Allah'ım olmuştu... Oğluma lenfoma teşhisi koymuşlardı en erken olan yaş grubu  25’li yaşlarda olurmuş denildi ama benim oğlum daha beş yaşında idi ...

Hastaneye ilk gittiğimizde doktorlar sabaha kadar oğlumla oyun oynamışlardı kendi odalarında... Çünkü yattığı yerde beş altı kişi aynı yerde ve durumları ağırdı, benim oğlumun genel olarak iyi olması diğer hasta çocukları etkiliyor olmasından dolayı nöbetçi doktorlarla vakit geçiriyordu... Sonrasında bir kaç gün tetkiklerle teşhis değişti lenfoma değildi biraz daha diğer kanserlere göre atlatılması kolay olan ama o yaşta hiç görülmemiş, Karadeniz de daha çok olan bir kanser türüne yakalanmıştı... Sadece  tedavi süreci hakkında hiç bir bilgileri yoktu ve nasıl bir yol izleyecekleri ve oğlumun tedaviye nasıl yanıt vereceğini bilmiyorlardı...

Sonrasında tedavi sürecimiz Ankara'da özel bir muayenede hizmet veren profesörle devam edildi... Ailem o sırada ellerinden ne  geliyorsa yapıyordu her şeyi .... Kesinlikle ilk aşama olan ameliyatı hemen olması gerekli idi.. Ama tek sorun ses tellerine çok yakındı tümörleri ve  100 de 90 sesi olmayacak dedi doktorlar.. Olması gerekiyordu bu ameliyatı... Sonrasında hiç ortada olmayan baba denilen adamı çıkarıp getirdiler. O hala ben seni istiyorum geri evlenelim derdindeydi. Nasıl bir dünyası vardı bilmiyorum...

Çünkü oğlumun ameliyatının bir gün öncesi aileme her şeyi anlatmıştı ve dünyamı başıma yıkmıştı. Ne olduğunu anlamadığım biranda kardeşimin yüzüme yumruk atması ile uyanmıştım gecenin bir yarısı beni dövdükten sonra oğlanları alıp götürmüşlerdi, benim o an tek düşündüğüm sabah olacaktı oğlum  annesiz duramazdı... Öyle ağladı ki nasıl bir vicdanları varsa ayırdılar bizi... Ne olursa olsun bu yapılacak bir şey değildi beni nasıl ayırdılar kafam almıyordu. Sürekli kafamda uyusalar kaçacak oğlumun yanına gidecektim..

Ama sabaha kadar evdeki herkes başımı bekledi...Sabah ne olduysa doktor sadece annesi gelsin çünkü annesini istiyor çocuk bu moralle giremez dediği için beni sonradan Ankara’ya götürdüler o yollar bitmek bilmedi...

Ben gittiğimde beni bekliyordu oğlum öyle sevindi ki kuzum annem ben seni hiç bırakmayacağım polis olacağım bu adamdan seni kurtaracağım her yeri kameralı evimiz  olacak  dedi.... Ailem nasıl bir plan yaptılarsa  o pislikle yani eski eşimle ... Türk filmlerinde olur sadece dediğimiz olayların içinde kendimi buldum....