Nefsine uyup da yarı yolda kalmayan var mı?
Selamün Aleyküm. Hayat hikâyelerimize kaldığımız yerden devam ediyoruz.
Her ne kadar o sıralarda Kur'an la meşgul olsam da demek ki anlayamamışım..
Ablası ile karşılaşıp sonrasında erkek arkadaşımın muayene olduğu bölüme yürürken bile hep bir iç sesim vardı… Ne yapıyorsun haram bu yaptığın...ama nefsime yenik düştüm.. ilk karşılaştığımızda o elini uzattığında ben kala kalmıştım. Ben öyle davranınca ablası ağladı senelerce seni bekledi, hastalandı, kaza yaptı senin için dedi ama yok ben o an hala nasıl geldin yanına, nasıl yaptın bunu sorgusunda idim. Sadece dediğim ablan çok ısrar etti, seni merak ettim iyi misin, nasılsın demek oldu... Zaten çok sevgisini belli eden biriydi.... Gözleri dolu dolu öyle konuştu ki sanki ben o an lise yıllarıma dönmüştüm... Sonra kendimi evlerinde buldum yakınmış hastaneye... Annesi sarılıp dakikalarca öyle kalıp ağlamıştı…
Hiç bahsetmedim hiç birine boşanma sürecinde olduğumu, çok mutlu bir yuvam var... Ayrıldıktan sonra bir başkası ile evlendiğimi ve iki oğlum olduğunu söyledim zaten o an küçük oğlum yanımda idi ....Onu öyle sevdiler ki ,çok mutlu oldular beni iyi görünce, hatta senin canın bizim canımız çok sevindik... Yıllarca seni aradık deyip annesi eşini aramıştı beni bulduklarını haber vermek için.... Sonra bir anda annesi ve ablası kapı çalması ile odadan ayrıldılar.
O an işte kendisinin ağır bu hastalığı olduğunu çok yaşanmayacağını söyledi... Yıllar önce bizim evin oralarda beni görebilmek için arabayla dolaşırken kaza yaptığını sonrasında bir sürü ameliyat olduğunu söyledi.... Ben de o anki boşlukla ona yalan söylediğimi eşimden ayrılmak üzere olduğumu anlattım... Sonrası işte büyük hatalar.... Eve döndüğümde hayli bir bocalama yaşadım ,kendimle bir savaşa girdim sanki ama dedim ya nefsim yendi... Öyle bir süreç başladı ki ne yaşıyorum ben nasıl bir dünyaya girdim oldum... Zaten eşimde eve gelmez olmuştu, sonrasında kızıma hamile olduğumu öğrendim ...Ve işte o hamilelik olayı ile tekrar bir sürü olaylar içinde kaldım....
O an eşim bu çocuk benim olamaz biz aynı evde bile kalmıyoruz demesi ile hayli zorlu bir süreç başlangıcı olmuştu... Sonrasında ne oldu ise aileme ben evli kalmak istiyorum demesi ile bambaşka bir hayat başlamıştı benim için...
O sırada da ben yaptığımın hata olduğunu anlayarak görüşmeyi kesmek istesem de olmadı, zaten anlatılanların hepsinin yalan olduğunu yani hastalık dediği kullandığı kötü maddelerin yaptığı hasar ile hayatının tehlikede olduğunu, bırakmak için tedavi olduğunu öğrendim.. Ama ben artık hamile idim ve o an bir sürü doktor aramamıza rağmen, günah olduğunu bile bile bebeği istememiştik...Hatta kaza bile geçirmiştim kesinlikle düşer, yaşamaz dediklerinde çok mutlu olmuştum....
Öyle aylar geçti ve bebek 4 aylık olmuştu ve o sırada boşanmak istemiyorum diyen eşimle de hala ayrı evlerde yaşıyorduk. Hala boşanma davamız geri çekilmemişti...
Cinsiyeti için gittiğim hastaneye erkek arkadaşım da gelmişti...Kız olduğunu öğrenip çıkmıştık ve o sıra da yanında madde kullanan arkadaşları ile gelmişti... Ben ayrılıp yanından gittiğimde polislerin takibi ile yakalanıp cezaevine girmişti... Beni arkadaşlarından biri aramıştı yanımdan ayrılalı on dakika falan olmuştu... Şoka gitmiştim.. Ömrüm de bilmediğim olaylar, yerler...Bir anlık hatam sonrasında nasıl olayların içinde kalmıştım.. artık ben ben değildim...sen kötü birisin ve artık pislik içinde yaşayacaksın deyip duruyordum....
Sonrası öyle bir kargaşaydı ki..... inşallah Rabb'im kimseyi nefsi ile baş başa bırakmasın....
