Selamün Aleyküm. Hayat hikâyelerimize kaldığımız yerden devam ediyoruz.

İnsanın kendine yaptığını bir ordu gelse yapamaz derler ya ne kadar da doğru…Kendim etmiş ve kendimde bulmuştum...

Benliğimi kaybedip artık bambaşka bir dünyam olmuştu... Yalanlar yalanları doğurmuş artık dönülmez hatalara bulaşmış idim... Artık Kimin yüzüne baksam Allah bilir bunun ne bilmediğimiz dünyası var derdim içimden… Öyle bir psikolojim bozulmustu ki.. Ben bile neler yaptım Allah bilir bir tek neler yaşıyor diyordum birileri ile konuşup sohbet ederken... Hep kendi içimden konuşmaya başladım hatta normal bir sohbet ortamında kekelemeye başlamıştım...O sırada cezaevinde görüşlere gitmeye başladım... Bambaşka iki dünyam vardı...Artık benlik savaşı vardı içimde...Sen kimsin, hangisine aitsin diye sürekli iç sesimle konuşuyordum...O sırada çocuklar, hamilelikte ilerliyor ama eşim hala eve gelmiyordu...Ta ki doğum gününe kadar... Doğumda bulunup eve gelmeye başlamıştı ama hala boşanma davamız geri çekilmemişti....Eve dönmesinin bambaşka bir sebebi olduğunu öğrenmiş ve artık bu durum beni yaşanılmaz hale getirmişti...

Eve intikam için gelmişti, çocuğun kendinden olmadığını bile bile eve dönmesinin başka sebebi de yoktu… Hem diğer çocuklara hem de bana eziyet ediyor, yaşları küçük olan kendi evlatlarına bile şiddete başvuruyor, olmadık hakaretler ediyordu...

Artık şiddet o kadar artmıştı ki daha iki aylıktı küçük kızım dayanamadım ve evdeki eşyaları kırmış sinir krizi geçirmiştim...O eşyalar öyle kırılmaz deyip bütün evin banyosundan, salonuna kadar kırmış, dökmüş ve kırık bir aynanın karşısına geçip saçını başını düzeltip çıkıp gitmişti.. Giderken de kapıyı kilitleyip gitmişti....

Çocuklar o kadar korkmuştu ki cam kırıklarından adım atacak yer kalmamıştı… Telefonla yardım alamazdık onu da kırmıştı... En son çare balkondan çocukları aşağıya bırakıp öyle evden çıkıp gitmek olmuştu...Birinci kattı ama yüksek olması işimi zorlaştırsa da , çıkmıştık artık...Arabayı kullandım ama nasıl bir halde idim hiç hatırlamıyorum. Tek hatırladığım oğlumun sürekli anne dur gitme yüzünde kanlar var... Doktor çağıralım diye ağlaması idi... Annemlere gitmem ve sonrasında gözümü hastanede açtığımı hatırlıyorum...O sırada ailem eşimin peşine düşmüşler... Polisler tepemde sürekli herkes soru soruyordu… Annem bu kadar eziyeti vardı niye bizi çağırmadın sen diye ağlıyordu... Ama benim tek düşündüğüm şimdi söyleyecek işte, ailem her şeyi öğrenecek...

Sürekli ağlıyordum.. sonrasında tahmin ettiğim gibi olmadı söylemedi ve boşanalım bitsin demişti...

Anlaşmalı bir günde ayrılmıştık ve o kadar rahatlamıştım ki... Evim ayrı, arabam var para sıkıntım yok... Çocuklarla bol bol gezip vakit geçiriyor cok da mutlu idim. Aylarca hiç arayıp sormayan, çocukları aklına gelmeyen eski eşim bir gün hafta sonu çocuk görüş günü polislerle kapıma dayanmıştı... Çocukları feryat figan götürüp gitmişti. Küçük kızım on aylık falandı...

Akşam olmadı bana ...Bir baktım babamlarla çıkıp gelmişti eski eşim ve çocuklar yoktu. O an içime ateş düştü kesin bir şey oldu dedim... Tahmin ettiğim olmuştu eve girmeleri ile hepsinin üstüme yürüyüp kız kimden, sen ne yaptın demesi bir oldu. Erkek kardeşim, babam herkes bir anda bağırıp çağırmaya başladılar, annem yazlıkta idi... Olan olmuştu çocuklarımı vermişlerdi ve beni ne yapacaklarını kararlaştırmak için kilometrelerce uzaktaki annemin yanına götürmüşlerdi... Ömrümde geçirdiğim en kötü yolculuk ve hiç bitmemişti... Annemin yanına gitmemiz ne içindi  onu bile anlamamıştım... Sonra aynı hızla annemi de alıp aynı gece geri dönmüştük...Ben değil konuşmak gözümü bile kırpamaz olmuştum kafayı yemiştim.. Ertesi sabah psikolog psikolog gezdirilmiş ama hiç bir doktorun denildiği yapılmamıştı. Tek iyi yaptıkları çocuklarımı getirmişlerdi..  Çünkü tek söylediğim çocuklarımı istiyorum ben onlarsız yaşayamamdı... Kızım emiyordu ve ben onlarsız hayat nasıl olur bilmezdim.. Her yere üçü ile gider hep onlarla uyurdum..  Aynı gün yani sabahında çocuklarıma kavuşmuştum ama beni nasıl cezalandıracaklarını bilememişlerdi... Doktorlar kızınız en az on beş gün yatması gerekir tedavi hastanede olması gerekiyor demelerine rağmen nasıl bir düşünce içine girdilerse beni evime geri götürme kararı almışlar ve bu sürü kurallar koymuşlardı. Annem bir kaç günde geleceğini söyledi ama iki haftada anca gelirdi.

Nasıl bir yalnızlık içinde kalıp nasıl üç çocuğa bakacaktım aklım almıyordu... Sonrasında oğlum sık sık hastalanır olmuştu. Hastaneye gider gelir iken ailem çocukları ile iyi olur deyip beni tamamen bıraktılar tekrardan... Hastane ,ev çocukların bakımı ile hep yalnız ilgilendim... Sonrasında olan olmuştu oğlumun tahlil sonuçları kötü gelmeye başlamıştı ve hala bir teşhis konulamıyordu...ve maalesef oğlumun teşhisi konulmuş ve yine bir sürü olayların yeniden başlamasına neden olmuştu......Hiç mi durmayacaktı başıma gelen musibetler bilmiyordum ama ben hakediyordum ama evlatla sınanmak en ağırı idi..... Rabb'im herkesin yükünü hafifletin inşallah.