Her karanlığın bir aydınlığı vardı...
Benim o an tek düşüncem oğlumdu, ameliyat olacak oğlumu düşünürken işte herkes kendi namının, isminin derdindeydi...
El alem ne derdi nikahsız eski eşi ile çocuğun tedavisi asla olmazmış... Çünkü bizde ağır yüktük ailem içinde bir fırsat oldu, babası için de yine eline şahane bir fırsattı....
Ben oğlumla ameliyata gireceği saati beklerken, kardeşim babam ve o ayrıldılar odadan sonra yirmi dakika geçmeden geldiler...Karar kesinleşmişti kanım donmuştu sanki, dediklerini kulaklarım işitince...
O sırada tekrar son tetkikler için odadan götürmüşlerdi oğlumu.... Karar ise tekrar evlenmemizdi... babam tek cümle ile bunu söyleyip çıkmıştı ve kardeşimle onunla konuşmam için... Ben direkt sen nasıl bir insansın diye bağırınca tekrar odaya girdiler hemen... Kardeşim bir saniye bile duramıyor bunlar nasıl evlenecek geri dedi.. Artık kendi kendilerine başka olanlar yaptılar... Sonra ameliyat süreci geçti.. O an ne anlaşma nede başka bir şey aklımda vardı zaman durdu bana ... Sonra doktorumuz hızlı adımlarla yanıma doğru bağırarak çıktı geldi annesi mucize oldu mucize oldu oğlun konuşuyor ve anne diye sayıklıyor dedi. Yaklaşık ameliyat 6-7 saat sürmüştü ve daha narkozun etkisi bile geçmeden oğlum anne demişti... Sonra durumu iyi olduğu için direkt odaya aldılar ve oğlum gerçekten, değil konuşamaması ses tonunda bile değişiklik yoktu...
Oğlum kendine gelince dediği ben acıktım anne... Doktorumuz da ağlamıştı hakikaten mucize oldu, paşam sana istediğin ne varsa yedireceğim yarına dedi, sonra az da olsa biraz çorba verdik...
O gece tek sıkıntımız da şah damarına bağlı bir hortum vardı... onu hiç oynamadan da atlatırsa bitmişti hamdolsun yaşı küçük ama yüreği büyük paşam onu da sessiz sakin tamam diyerek atlatmıştı... sonrası ne mi oldu demiştim ya anca Türk filmlerinde olur dediğimiz olaylar....
Oğlum verilen ilaçlarla uyumuştu.. kardeşim daha iki saat bile olmamış oğlumun yanında kalamayacağını söyledi... Nikahsız bir adamla benim ne işim varmış.. Sonra beni yakın bir otele bakıp geri gelelim diyerek hastaneden çıkarıp direkt eve yola çıkarmalar ile ne olduğunu anlayamadım ...Sonra kardeşim resmen gülerek nasılda koyduk onları orada baksınlar çocuğa.. Bizde gidelim demesi ile kendime geldim .... Direkt ağlamamı duyunca kardeşim son ses bir müzik açtı sırf ağlama sesimi bastırmak için,. Son sürat eve doğru yola çıktık... Hiç bir zaman o yolu hiç bir zaman o yolu o yolculuğu, konuşmalarını ve kendi içimden haykırışımı unutmadım...
Rabb'im beddua etmem amma canımı çok yaktılar dedim.. Sonrası yine bir sürü olaylar silsilesi... inşallah o gecenin sabahı nasıl oldu göreceksiniz...Hatalarımla doğrularımla eni, sonu tek durduğum cümle, tek sığındığım kaderimmiş oldu…
