Sevimli dostlar

Evcil hayvanlar. Bir çok insanın can dostum dediği çocuğu gibi özen gösterdiği sevimli dilsiz melekler onlar.

Hayvanlardan korkmadan onlara dokunmak sevmek isterdim. Ama fobim var çok korkuyorum. Bana temas etme düşünceleri bile çok etkiliyor. Başıboş sokak köpeklerinin saldırısına da uğradım. Korkmam için haklı bir sebep bana göre. O kadar çok haberlere konu oldu ki köpek saldırıları. Bir çok insanı , özellikle çocukları travmalarla yaşamaya mecbur bıraktı . Buna bir çözüm üretemediler. Herkes Belediyelere yükleniyor ama onlarında elini kolunu bağlayanlar var sanırım. Hayvan Koruma Dernekleri. Ama çözüm yolları aramalarına engel değil . Çözülemeyecek bir sorun değildir . Bu iş için masa başında oturan görevli insanlar vardır mutlaka.

Allah’ ın verdiği canı Allah alır. Tabi ki öldürülsünler demiyorum, Bizim kadar onlarında bu dünyada yaşama hakkı var. Ama çoğalmalarına sürü halinde gezmelerine engel olunabilir. Şehir dışlarına barınaklar yapılıp, sokak köpekleri taşınabilir. Şehir merkezinde başıboş dolaşmalarına engellenebilir. Bu benim gibi sıradan bir vatandaşın aklına gelenler. Görevlilerimiz çok daha güzel fikirler üretebilir. Böylelikle sabah günün en güzel saatinde korkmadan yürüyüş yapabiliriz. Geçtiğimiz yaz Ankara’ ya ilk trene biletimiz vardı. Kızım ve ben sabah altı civarında Atatürk Anıtı’ nın orda köpeklerin tacizine uğradık. Sokak ta yardım isteyeceğimiz kimseler de yoktu Gidene kadar çok zorlandık. Kızım o kadar çok koktu ki uzun süre etkisinde kaldı , olayı sık sık dile getirir. Bunları yaşamak zorunda kalmamalıyız.

Bir an evvel çözüm üretilmesi umuduyla.