Sana çok ihtiyacım var

Her ölüm erkendir, vakitsizdir. Babam beni 30 yaşımda yetim bıraktı. O da 61 yaşındaydı daha doğrusu 3 gün sonra 1 Nisan doğum günüydü. Nisan şakası yapar gibi bıraktı gitti yaslandığım dağım, sığındığım limanım, koca çınarım, evimizin çatısı direği bir tanecik canım babam… Sen gittin ya ben yarım kaldım .

Yaşadığı sürece bir baba olarak bana hiç hayal kırıklığı yaşatmadı şüphesiz en güven duyduğum insandı bu hayatta. Güven kelimesinin hatırlattığı bende hayat bulduğu tek insan. Güven konusunda ondan hiç darbe yemedim. ‘Bu devirde babana bile güvenme’ safsatasını benim için anlamsız kılan içi boş bir cümle olmasını sağlayan babamdı. İyi ki babamla güven duygusunu tanımışım yaşamışım yoksa bu konudaki inancım tamamen yok olurdu. Allah kabrini Cennet bahçesine çevirsin. İyi ki benim babamdın. Seni çok seviyorum, çok özlüyorum.

Sigaradan, dumanından rahatsız olmama rağmen kokusu onu hatırlattığı için içten içe seviyorum. Ona sarıldığımdaki o his o koku. Dışarının kokusuyla sigara kokusunun üstüne sinmiş halini bir daha içime çekebilmek için, o anı tekrar yaşayabilmek için neler vermezdim. Yanındayken ki güven duygusunu özlüyorum. Şu an sana o kadar çok ihtiyaç duyuyorum ki babam.

Düğün günüm yaklaşırken başka bir şehirde yaşayacağım için duyduğu endişeyi gitmesen olmaz mı vazgeçsen ne olur sanki derken yüzündeki o ifadeyi şimdi anlayabiliyorum. Bilemedim babam keşke demek saçma ama keşke dikkate alsaydım sözünü keşke gitmeseydim kalsaydım daha çok zaman geçirseydim seninle daha çok anı biriktirseydim … Artık çok geç her şey için çok geç . Yapılacak hiçbir şeyin kalmadığının göstergesi olan o iki kelime ÇOK GEÇ.