Eski insanların dünyasından...

Zamanın değişmesine itirazım yok, her çağın kendisine özgü adetleri, kültürü, hayat tarzı olması gayet doğal. İnsanların kendini geliştirmesi, iki gününün aynı olmaması ve bakış açılasını genişletmesi, olması gereken bir olgu, bunu da bilirim. Ancak güneşin doğudan doğup batıdan batması kadar tabii olan bir şey de insanın hakikat ile olan bağıdır. Din, zamana, keyfe, konjonktüre göre değişen, değişebilen bir şey değil. İnsan tabiatı da aynı şekilde değişmez. Mesela insan bir devenin üzerinde de olsa, otomobilin içinde de olsa karşı cinsten birini gördüğü zaman aynı duyguları hisseder teninde. 

 

Dünya ile kurduğumuz bağ, hayat ile ilişkimiz, Allah ile münasebetimiz de bu değişmezler kapsamında olmalı. İnsani zafiyetlerimizin bu üç kavram üzerinden en aza indirilmesi elzemdir. Eğer dünya ile olan bağımızda, hayat ile olan ilişkimizde ve Allah ile olan münasebetimizde birtakım arızalar meydana gelirse olumsuz görüntüler kaçınılmaz hale gelir.

 

Dünya ile olan bağımızı, ona saygı duyarak, dağına taşına, ağacına ormanına, denizine ırmağına, güneşine rüzgarına gerektiği gibi yaklaşmakla sağlamlaşır. Hayat ile olan ilişkimiz, insanlarla güzel geçinmekle, kendimizle barışık olmakla ve her zaman iyi niyet ve hoşgörü ile bakmakla sağlıklı hâle gelir. Allah ile münasebetimiz ise, onun gönderdiği peygambere itaatle ve Kuran’la hemhal olmakla muhkemleşir. 

 

Son yıllarda arkamıza bakmadan yaşamaya başladık. Değil dedelerimizin ne düşündüğü, anne babalarımızın bile fikrini demode bulur olduk. Oysa tecrübe her işte önemlidir. İnsan ilk defa geldiği şehri gezerken, o şehir hakkında basılan broşürleri, kitapları okuyunca nasıl daha sağlıklı bir gezi yapmış olursa, bizler de bizden önce yaşamış atalarımızın hayatlarından, fikirlerinden ve hayat tecrübelerinden faydalanarak, dünyayı, hayatı ve hakikati daha iyi tanımanın konforundan uzak kalmamalıyız.

 

Nasıl dünyadan bağımsız bir hayat tahayyül edilemez ise, Allah ’sız bir hayat da düşünülemez. Bizi bizden iyi tanıyan yaratıcımız, koyduğu haram ve helaller ile yolumuzu çiziyor ve önümüzü aydınlatıyor. Biz bu ışıktan kendimizi mahrum edersek, bugün olduğu gibi, sapıklarla, katillerle ve harami insanlarla dolu bir toplumda yaşamak zorunda kalırız. Her işimizde bize yol gösteren bir peygamber varken, sanki gurbete düşmüş bir insan gibi yaşıyorsak, bu bizim geçmişle aramıza barikat örmemizden kaynaklanıyor. İnsan nefsini rehber edinemez, insan sınırsız özgür olamaz. Aile hayatının, çocuk yetiştirmenin, kadın erkek ilişkisinin ideal rol modelleri maalesef bugünün dünyasında yok. O rol modeller Peygamber Efendimiz ’in (S.A.V.) nurlandırdığı asr-ı saadette, sahabenin hayatında ve onların izinden asırlarca yürümüş olan ecdadımızın yaşantısında mebzul miktarda mevcut.

 

Elbette ileriye doğru yürüyeceğiz, elbette tümüyle geçmişte yaşayamayız ancak hakikati bozmadan ve doğruyu tutup ayağa kaldırarak yapmak zorundayız bunu.

 

 

Büyük evleri vardı eski insanların 

Konak, yalı, saray değil,

İki oda bir mabeyin 

İyilik bir ışık gibi yanardı pardalarında 

Yoksulu, yetimi, yolcuyu, garibi 

Ahşap kapılarından içeri alırlardı 

Korku, ürkü, açlık, soğuk 

Dışarıda kalırlardı 

 

 

 

Büyük gökleri vardı eski insanların 

Güneş o göğün çocuğu 

Ay ve yıldızlar o hanedandandı 

Bulutlar müdavimdi geniş semaya 

Dökerlerdi yere rahmeti, bereketi 

Ve kalpleri sevgi ritminde vurdururdu 

Kayan bir yıldız, doğan bir ay 

Nice tatlı hayaller kurdururdu 

 

 

 

Büyük aşkları vardı eski insanların 

Elde etmek için değil 

Mutluluklarından bölmek için sever 

Tenden geçerek candan âşık olurlardı 

Ya tutup sevgilinin elinden bir eve girerlerdi 

Ya da sessizce demlemek üzere 

Kalplerine gömerlerdi 

 

 

 

Büyük inançları vardı eski insanların 

Allah'a görüyor gibi inanırlar 

Peygamber'i yanlarındaymış gibi sayarlardı 

Perşembe akşamlarının 

Cuma günlerinin ayrı bir havası 

Başka bir rengi vardı 

Kimse mal mülk için savaşmaz 

Herkesin kendi nefsiyle cengi vardı 

 

 

 

Büyük fikirleri vardı eski insanların 

Atomu parçalamak, uzayı keşfetmek değil 

İnsan gönlünü fethetmek için kafa yorarken

Bilirlerdi kul hakkının ne çetin bir ceviz olduğunu 

İnsanı yaşatmanın devleti yaşatacağını görmüşlerdi 

Bu yüzden yağız atlarını ılgarla

Gönül ülkelerine sürmüşlerdi 

 

 

 

Büyük ölümleri vardı eski insanların 

Din için, iman için, vatan için, millet için 

Cepheden cepheye koşarlar 

Namus ile şeref ile yaşarlardı 

İzzetli hayatlarında 

Allah'a kul oldukları kadar hürlerdi 

Bu yüzden de güzel yaşar 

Güzel ölürlerdi