Bir laf dokuz düğüm

Kendini kötü hissettiren değersiz yetersiz olduğunu düşündüren kişilerden uzak durmak, terk etmek kendine saygı duymanın başlangıcıymış. Ama bu kişiler uzak duramayacağımız , terk edemeyeceğimiz kişilerse anne babamızsa ailemizse nasıl bir yol izleyeceğiz?

Geçen akşam otobüs durağındaki bir annenin 5-6 yaşındaki çocuğunu herkesin duyabileceği bir sesle herkesin içinde cebindekileri boşaltıp sen hırsızmısın bunları niye aldın diye tokatlayıp azarlaması beni çok etkiledi. O çocuk nasıl bir travma yaşadı? Yaşamında nasıl bir iz bırakacak ? Hırsızlığın kelime anlamını bile bilmeden ne demek olduğunu anlamadan annesi o çocuğun içine hırsızlık tohumunu ekti ve can suyunu verip filizlenmesine olanak sağladı.

Neden insan hareket etmeden, bir laf söylemeden önce düşünmez ki ? Sonuçlarını en azından olma ihtimali olan şeyleri. Öfkeyle kalkan zararla oturur bunu bilmemize rağmen neden fevri hareketlerde bulunuruz? Doğamız gereği mi, kim bilir. Ben böyleyim deyip işin içinden çıkamayız. Bizim elimizde sonuçta. Kendimizi eğitmemiz, geliştirmemiz gerekli. Kötü söz bile söylemeyecek kadar eğitmemiz lazım. Güzel konuşalım güzel bakalım sonucunda mutlaka güzel görürüz. Sana öfkesiyle yaklaşan bir insana tahammül edip sabırla yaklaşırsan karşındaki insan da yaptığı hatanın farkına varıp daha ılımlı olmaya çalışır .Sorun olarak nitelendirdiğimiz her olay karşılıklı, ılımlı iletişimle çözülebilir. Biz yeter ki isteyelim.

Bir laf dokuz düğüm, dokuzunu da çözüp öyle konuş demiş atalarımız. Ata sözlerimizi hayatımıza adapte etmeli dersler çıkarmalıyız. Atalarımıza kulak vermeliyiz boşuna söylememişlerdir. O nedenle atasözü olup hayatımıza dahil olmuşlardır. Aklımıza ilk gelen şeyi söylemeden önce bir duralım azıcık düşünelim ve öyle karar verelim ki geri dönüşleri mümkün olmayan olaylar yaşamayalım