Silahın Gölgesinde: Normalleşen Toplum

Son bir haftadır sosyal medya sayfalarını dolaşıyorum ve her açtığımda karşıma önce "son dakika" ibaresi, sonra bir silahlı yaralama ya da cinayet haberi geliyor. Hani sürpriz bozan uyarıları vardır ya bazı film incelemelerinde; şu an sosyal medya da sanki gerçek hayatın trajedisini bir dizi olarak sunuyor bize. Ama bu dizi fazla gerçek, fazla acıtıcı.

İşin en korkutucu tarafı, bu olayların artık "normalleşmesi." "Yine mi?" diyoruz. "Kim bu sefer?" Hatta bazı yorumlarda şaka yollu söylemler bile dönüyor. Bu nasıl bir kanıksama, nasıl bir duyarsızlaşma? İnsanların güvenlik endişesi taşmış, ama yine de günlük hayat devam ediyor. Bu kadar kırılgan bir dünyada yaşıyoruz.

Tabii bir de olayı çıkış noktasından ele almak gerekiyor. Silah edinmek bu kadar kolay mı olmalı? Herkesin cebinde bir tabanca, aklında bir "mesele" mi dolaşıyor? Kültürümüzdeki bu ani sinir patlamaları ve adaletin bireyselleşmesi, "halledemedik, vurduk" mantığını nereye koyabiliriz?

Eğer toplum olarak şiddeti bir "çözüm" olarak görmeye devam edersek, bu zinciri nasıl kırabiliriz? Medyanın bu olayların haberleştirme şekli de tartışılmalı. Her an "flash" haberlerle gözlerimize sokulan bu korku, bir yandan da birer "kahraman" ya da "trajik kurban" yaratma döngüsü. Sözde adaleti kendi eline almış kişiler, bir an da sosyal medya jürisi tarafından yargılanıyor.

Peki ya çözüm? Bence öncelikle şiddetin hem medya içeriğindeki temsili, hem de toplumdaki köklü sebeplerine inmek gerekiyor. Eğitim sisteminden, sosyal hizmetlere, hatta bireysel terapilere kadar geniş bir çalışma alanı bu. Ancak belki de ilk adım, birbirimize karşı daha merhametli ve anlayışlı olmaktan geçiyor. "Bu kadar zor mu?" diyebilirsiniz. Ama evet, bu kadar zor.

Bu yazıyı okuyan herkese bir çağrım var: Sözleşemediklerinizle vurma yerine, konuşmaya çalışın. Sinirle yazılan yorumlar yerine, empatiyle yaklaşan cümleler kurun. Belki ufak bir fark yaratırız, kim bilir?