YOLUN SONUNU GÖRENLER VE GÖRMEYENLER

Yıllar çabuk geçiyor.

İnsan, epey yol aldıktan sonra ancak geriye bakabiliyor.

Aslında çoğumuz yolun sonunu bilse de kimimizin bu “son” işine gelmiyor, kimimiz ise bu sonu görmezden geliyor.

“Ömür” dediğimiz, göz açıp kapayıncaya kadar bitiyor.

Hayat telaşesi ile oradan oraya savrulan insan, yılların su gibi aktığını belli yaşa geldikten sonra fark edebiliyor.

Çok duymuşunuzdur: “Boşa geçen ömür” ve “ah keşke” kelamlarını.

İnsanlar maddiyatın peşinden koşa koşa maneviyatı görmezden geliyor.

Ve insan, kısa vadeli zevklerin yanında yer alıp, maneviyatına değer vermiyor.

Bu uğurda; kimi bedenini satıyor kimi ruhunu…

Kimi insanları zehirliyor kimi doğayı…

Kimi toplumu kandırıyor kimi ise kendini…

Kendi seçtikleri bu yolda giderken bu kişiler keyiflerine keyif katıyor olabilir. Ya da öyle görünüyor da olabilir. Ama yolun çıkmaz yol olduğunu fark ettiklerinde hem iş işten geçmiş oluyor hem de kısacık ömrün büyük çoğunluğu da elden gitmiş oluyor.

Hayat telaşesinde gerçeği görmek kolay değildir.

Gerçeği görmek çoğu zaman yetmez, onu anlamakta gerekir.

Anlayabilenler hakkı savunur ve haksızlığın karşısında durur.

Bu kişiler, hakkı söyler, hakkı bağırır ve hakkı yazar.

Neredeyse herkes, karşılaştığı zorluğun çözümünü birilerinden bekliyor. Mücadele yeteneğinden yoksun insan sayısı maalesef her geçen gün çoğalıyor.

Velhasıl, badire atlatmayı göze almadan, hiçbir emek ve zahmet çekmeksizin her şey olsun bitsin ve önümüze konulsun istiyorsak, yazık bize.

Sormak gerekiyor; insanın bu hayattaki görevi üremek, çılgınca tüketmek ve rast gele yaşamak mıdır? Dünyaya bunun için mi gelmiştir?

Haksever ve doğrucu olmak önemli bir insani özelliktir.

Karakterini param parça ederek, çıkmaz yolda yürüyenler bu özellikleri hep küçük görürler.

Hakkı söylemek zor olmamalı, hele ki yazmak hiç zor olmamalı.

Bu uğurda ömür harcayanlardan ve bu yolda gidenlerden Allah razı olsun.

Dürüst eleştiriyi kaldırmak zordur, özellikle de bir tanıdıktan geliyorsa.