Nitekim Ramazan Bir
İyi ki diyorum Ramazan diye bir mevsim var. Sınırları, vakti, yemesi içmesi mahdut ve tayin edilmiş halde. Tam bir intizam tam bir disiplin. Eğer niyeti varsa kişinin kendini arayıp bulmaya işte tam yeri tam zamanı diye yazıyor kalem.
Neden açlıkla terbiye emesin diye dua ederdi Haminnem? Aç kalan insanın nereye ne kadar zarar verebileceğini kim bilebilir, yokluğun verdiği çaresizlik nasıl da derin ve acı vericidir? İnsan açlığıyla susuzluğuyla ne verebilir kendisinden başkasına. Ki zaten haşa ihtiyacı mı var Rahman ve Rahim olanın açlığımıza… Lakin işte açlığımızla anlayabiliriz açlıkla terbiye edilme ihtimalinin ne getireceğini.
Açlığın en anlamlı olduğu an belki de Ramazan; değilse yemek bulamadığı, kıtlığa düştüğü, yoksulluğa terk edildiği için aç kalanın açlığı ne kadar anlamlı olabilir? Ve belki de tam da bu sebeptir bilerek ve ibadet niyetiyle aç kalmaya karar vermek…
Ramazan diyorum, merhametini uyandırmalı insanın. Kendisinden başlayarak, kalbine dönüp merhamet aramalı, ne bulduysa çekip çıkarmalı. Kalbimiz de oruç tutmalı belki de merhametle sahur etmeli sabırla iftar açmalı.
İnsan olmanın ve merhamet burçlarını hatırlamanın vesilesi Ramazan. Ne çok ihtiyacımız var çağın ağırlığına, acımasızlığına karşı durmak için merhametin surlarına. Kendimden başlayarak, kim varsa köşemde bucağımda ve sonra sokağımda, şehrin uzak bir noktasında… Merhametle bakabilmenin o büyük hazzına ve hoşluğuna…
Her Ramazan merhameti yeniden keşfetmenin bir kapısı açılıyor, yeniden kuşanmak merhamet sözlerini, aç kalanla açlığı, zulme uğrayanla zulmün acısını hissedebilmek ve bunu yaparken yeninden haykırmak yaşadığımız dünyaya insanlık namına.
Merhametin rengi dili yok, coğrafyası adresi yok. Katılaşmış kalplere şifa, mazlum coğrafyalara necat ancak merhametle mümkün olacak. Müslümanlar olarak kalbimizi yumuşatacak, ötekinin acısını duyacak, derdini hissedebilecek kıvam ve olgunluğa ulaştıracak hazinenin Ramazan ayında olabileceğini hatırlamak gerek sanki.
