Bazı anne babalar şiddet içerdiği için çocuklarının oyuncak silahlarla, savaş oyunlarıyla oynamalarını istemezler. Bazıları ise çocuklarının bu tür oyunlar oynamasına bir sakınca görmezler. Çocuğa oyuncak silah verseniz de vermeseniz de o tahtadan, kartondan, eliyle ya da parmaklarıyla yapacağı şeylerle bile silahçılık oynayabilir. Barış sever anne ve babalar açısından çocukların bu tür oyunlar oynadıktan sonra görmek oldukça endişe vericidir. Savaşlar, cinayetler veya silahları duyan çocuklar bu bilgileri özümsemeleri, insanoğlunun mantıksız davranışlarını fark etmekten kaynaklanan korku ve kafa karışıklığıyla başa çıkmak için bir yol bulmak gerekir. Bu durum özellikle erkek çocuklarımız için geçerlidir. Çünkü çocuklar kısa sürede orduların esas olarak erkeklerden oluştuğu yani bunları televizyon aracılığıyla görüp bunlara haklı olarak kendilerini yetişkin erkeklerle özdeştirdiği, kültürel normlarla birleştirdiği, durumlar olabilir.

Öbür taraftan savaşlarda ve cinayetlerde kadınların daha az rol aldığını gören kızlar bu konunun kendilerini daha az ilgilendirdiğini hissederler. Yana sosyal öğrenmeyle bunları öğrenebilirler. Sonuç olarak kızlar erkeklerden daha az oyuncak silahlarla oynama ihtiyacı hissederler. Savaşlarda kadın askerlerin sayısı erkek askerlerin sayısıyla eşit olsaydı kız çocuklarının da silahlarla oynama olasılığı daha yüksek olacaktı.

Pek çok anne baba oğullarının oyuncak silahlarla ilgilenmemesini beklerler ve bu ilgiyi çocuklarına verdikleri oyuncaklarla teşvik ederler. Örneğin kızlar ve erkeklere karşı farklı davranışları olanların arasında oyuncak silahlarında oynama eğiliminde artış olur. Erkek çocuklarımız biyolojik olarak doğuştan savaş oyunlarına daha yatkın olduklarına ilişkin kanıt yoktur aslında. Daha öncesinde bahsettiğimiz gibi sosyal olarak çocuğun gözlemlediği, gördüğü şeylerle bu durumların silahlarla oynama olasılığını daha da artırır. Çocuk, “Arkadaşlarımın evine gittiğimde mantar tabancası ellerinden düşmedi. Silahlardan hoşlanmam. Bunu onlara da anlattım. Şimdi silahlardan laf açılsa sen hoşlanmıyorsun değil mi anne? Ya da sen hoşlanmıyorsun değil mi baba?” diye söyleyebilir.Anne ya da baba çocuğuna şunu söylemelidir: “Bir anne/baba olarak dükkândaki o şiddet dolu canavarlar, savaş oyuncaklardan ben de hiç hoşlanmıyorum. Bence çok korkunç hepsinden nefret ediyorum.” Bu şekilde söylerse çocuk silahla oynamaktan vazgeçecektir.