AİLEDE EĞİTİM
“Oğlan babadan öğrenir koyun yüzmeyi,
Kız anadan öğrenir sofra düzmeyi...”
Okuların ara tatili vesilesi ile büyük bir aile olduk. Ailenin bütün fertleri aynı çatı altında bir araya gelince, çekirdek ailelerin birleşmesinden - geçici de olsa- BÜYÜK AİLE oluşumu gerçekleşti.
Evimizde bir şenlik havası vardı. Birinci dercede akrabaların bir arada olması ile, Türk toplum yapısının vazgeçilmez önemli AKRABA isimlendirmeleri ortaya çıktı.
Büyükbaba, dede, anneanne, babanne, amca, dayı, teyze, hala, yenge, kaynana, kayınpeder, kayın, bacanak, baldız, enişte, damat, gelin, oğul, kız, torun, abla, ağabey, kardeş, dayı oğlu/kızı, teyze oğlu/kızı, hala oğlu/kızı, amca oğlu/kızı...
Bu birliktelikten dolayı ortaya çıkan, farkedilen güzelliklerin, toplumun temel taşı olan AİLENİN önemini en güzel biçimde ortaya koyuyor.
Sevgi toplumunun temeli olan AİLE bütünlüğünün bir örneğini ortaya koyan tabloyu çanlandırmaya çalıştım.
Büyük Aile ortamını her zaman oluşturmak kolay olmuyor. Çekirdek ailelerin kurulu düzeni, çalışma şartları, bulundukları farklı yerleşim yerleri, birlikte olabilmeyi zorlaştırıyor.
Bir arada olmanın zorluklarını aşıp toplanan aile fertlerinin birlikteliğini –EĞİTİM AÇISINDAN- fırsata çevirmeyi başardığımızda, AİLEDE EĞİTİM ayağını kolayca halledebiliriz.
Hayata bakış açımız, karakterimiz, davranış formlarımız, iletişim becerimiz, üzüntü, keder, sevinç duygularımız AİLE ortamında doğar, gelişir ve büyür.
Kişiliğin şekillenmesi AİLE içinde başladığından; aile ortamları “OKUL ÖNCESİ TEMEL EĞİTİM” diye adlandırılmakta ve önemsenmektedir.
Çocuklar; anne/babalarını örnek alırlar. Büyüklerinin davranışlarına, tavırlarına çok dikkat ederler.İyi birer taklitçidirler.
Aile büyükleri bu gerçeği bilerek hareket ederse, iyi örnek olmaya çalışırlarsa, çocuklar istenmeyen davranışlarda bulunmazlar. “Ailen sana böyle mi öğretti? Okulda böyle mi öğrendiniz?” sorularına muhatap olmazlar.
Karne tatili vesilesi ile bir araya gelen ailemizin ortamını “Eğitimin Uygulama Alanı” haline getirmeye gayret ettik. Bu gayretin gelecekte yansımalarını görme umudundayız.
Öncelikle torunlarımıza; yemek sofralarını “BESLENME EĞİTİMİ” için araç olarak kullanmaya çalıştık.
Sofraya oturmadan önce ellerin yıkanmasına, yemeğe BESMELE ile başlanmasına, nimetlerin bolluğuna, tabaklarda yemek bırakılmamasına, ŞÜKÜR VE DUA ile sofradan kalkınmasına, yemek sonrası el ve diş temizliğine uygulamalı olarak dikkat çekildi.
Ev işlerinde; temizlik, düzen, sofra tanzimi vs. faaliyetlerinde katkıda bulunmaları sağlandı.
Misafir karşılama, ikram, misafire hizmet, misafirlikte davranışlar,uygulamalı olarak yaşatılmaya çalışıldı.
Çocuklarla sohbet edildi.Geziye ve sinamaya gidildi. Kitap okumalarına eşlik edildi.
Bu tür çalışmalar; çocuğun kendisinin önemsendiğini, aile içinde önemli bir yerinin olduğunu anlar, öğrendiği davranış biçimlerinin doğruluğundan emin bir şekilde içselleştirir.
Büyük anne/babaların (dede ve ebe) çocuklar (torunlar) üzerindeki etkilerini yaşayarak görenler daha yakından bilirler. Bu etkinin karşılıklı SEVGİDEN kaynaklandığını biliriz.
Çocuklarımızın eğitimi için bu sevgi atmosferini AİLEDE EĞİTİM ortamına dönüştürmek, toplum için SAĞLIKLI NESİLLER yetiştirme fırsatı doğar.
Çalışan anne ve babalar; yanlızlaşan çocuklarını AİLE SEVGİSİ ile büyütebilmenin yolunu mutlaka bulmalılar. Bakıcılardan, kreşlerden alınan hizmetlerin, çocukların karakterini etkileyecek olan sağlıklı SEVGİNİN kazandırılmasında başarılı olamazlar.
Devletin bu konu ile alakalı son zamanda yapmaya çalıştığı düzenleme, başlangıç için iyi bir adım olarak kabul edilebilir. Aile bağlarını güçlendirmede yapılması gereken çok daha fazla çalışmalar yapılabilir/yapılmalı.
Aile büyüklerinin çocuklarla, torunlarla sağlıklı ve doğru iletişim kurmaları önemli. Bu işlevin sağlıklı olabilmesi için; sabırlı, sevgi dolu, tecrubeli olmak gerekir.
En önemlisi, çocuğun da kendine göre kişilik sahibi olduğunun bilincinde olarak, eğitim çalışmalarını bu anlayışın üzerine eklemek gerekir.
İkinci eğitim döneminin öğrencilerimiz için hayırlara vesile olması dua ve dileğimizdir.
