Yaşlı Bir Amca
Geçen sene Ürgüp'e bir seyahatim olmuştu görevli olarak bulunduğum Tarih Kokan bu şehirde Akşam namazını kılmak üzere hazırlık yaparken bir yaşlı amca belirdi. Selam verdi ama o nasıl bir selam adeta donmuştum tok sesi tane tane ifadeleri beni kendine hayran bırkmıştı. Tam abdest almak üzre suya yönelecekti ki ayağı kaydı. Ama hamd olsun ani bir refleksle tuttuğum amcamın kurduğu cümle adeta dünya meşgalemize bir son cümmesiydi.Sadece dinliyordum İfadesini aynen aktarıyorum. Son nefes en saf halimizdir yeğenim. Derler ki “İnsan kendisini en doğru şekilde son nefesinde tanır. Hakikat böyle değil midir? İmanımızla, amelimizle yüzleştiğimiz o demde ne olduğumuz apaçık serilir ortaya. Yaşarken yapıp ettiklerimizle kendimizi anlattığımız, anlamlandırdığımız, tanımladığımız tonlarca söz ve davranış yanlışlanıp veya doğrulanıp yerini bulur. Ya üzerine hayatımızı kurduğumuz her şey anlamsızlaşır ya da ölümün dahi anlamsız kılamayacağı selamete ereriz. Üstad Necip Fazılın dediği gibi “O demde ki perdeler kalkar, perdeler iner / Azrail’e hoş geldin diyebilmekte hüner!”
Niçin anlatmıştı bunu neden söylemişti bunları ?
Hala soruyorum kendime.Acaba o amca yine orada mıdır? Yine aynı vakit gelir mi ?
Sonra yürekte terennüm eden sorular sarar insanı
Normal hallerde sıradan bir et parçası olarak gördüğümüz şu kalplerimizden neler geçmez. Halden hale girer; bir an tüm sorunlar içine boca edilir de “Neden ben?” der. Malı, mülkü yoksa “Benim neyim eksik” varsa “Fazlası göz çıkarmaz” der. Kıldığı iki vakit namaza tüm insanlığın ömrü kadar değer biçer de, kıldığı beş vakit namazı hor görür. Ufacık bir övgüyle arşın üzerini kendine layık görürken, az bir nasihatte öfkesinden deliye döner. Sonra döner başka hal alır; sıkı tuttuğunu cömertçe verir, öfkesini hilm ile eritir, şikayeti atıp kanaate sarılır, sıkıntıyı, musibeti “amenna” ile baş üstü eder, suçunu kabul edip kabahatini özür ile teslim eder…
Kalplerimizi dinlediğimizde görürüz ki hemen hepimiz benzer halleri yaşarız. Müslüman’a yakışır tevekkül, rıza, sabır gibi güzel hasletler yanında uzak olunması gereken uzun emel, kibir, ucub, riya gibi hastalıklar da kalbimize gelip konar. Hatta Allah muhafaza kalbimizin ayarı iyice bozulduğunda yahut itikat esaslarımızı hakkıyla bilemediğimizde iman ile küfür arasında gidip gelebiliriz bile. Acaba neden böyledir kalplerimizin hali? diye düşündüğümüzde cevabını Rasulullah Efendimiz’den (s.a.v) alırız. Buyururlar ki; “Kalbe kalp denmesinin sebebi, çok değişken olduğundandır. Kalbin misali çöldeki bir ağacın üzerinde asılı kalan kuş tüyünün misali gibidir. Rüzgar onu bir o yana bir bu yana savurur.”
Kalbimiz Allah Teala’nın hükmü üzere evirilip çevrilen olsa da bu hal, zaaflarımızı, hata ve günaha düşmelerimizi “Kontrolü elimde değil” diyerek haklı çıkarmamıza sebep olamaz elbette. Sorumluluğu ötelemek yerine manevi yapısının dışında nefis ve şeytanın sultasından onu kurtarmanın çaresine bakmalıyız. Bu, bize verilen akıl ve iradenin üzerinde değil. Aksine şeytan ve nefis ile yapılacak mücadelenin ta kendisidir. Hasılı, amel ve ibadetlerimiz dışarıdan nasıl görünürse görünsün tam bir mümin kimliğine ve ahlakına sahip olabilmemiz ve bu esaslar üzerinde sebat edebilmemiz için kalbimize yönelmemiz, dinlenmesi gereken yerde onu dinlemeyi, susturulması gereken yerde ise sesini kesmeyi öğrenmemiz gerekmekte. Böylesi bir mücadeleyi “Nasılsa kalbimle ve dilimle İslam’ı ikrar ettim, bundan fazla ince eleyip sık dokumanın ne gereği var?” diyerek hafife almak “Rabbim son nefeste iman nasip et” niyazında bulunan bizler için akıl karı görünmüyor.Öyleyse vaziyet oldukça açık; kalbimizin ciddi bir onarıma ihtiyacı var.
Ama nasıl?
Son nefesimiz kalbimize değmeden çıkmayacağına göre zikredenlerden olabilmek düşer bize. “Ey kalpleri değiştiren, evirip çeviren Allahım! Kalplerimizi dinin ve taatin üzerine sabit kıl” buyuran Peygamber Efendimiz (s.a.v) gibi, Allah Teala’nın lütuf ve merhametini, dostlarının himmetini umarak bizim de duamızdır. Ya Rabbi son nefeste iman nasip eyle!
Kalın efendim sağlıcakla
