Çocuk Eğitimine Dair
Çocuk, Allah’ın anne babaya verdiği bir emanet gibidir. Nasıl ki biri size bir emanet verdiği zaman ona gözünüz gibi bakarsınız hatta bu en ufak bir kalem bile olsa sürekli kontrol eder sahibi sizden akana kadar muhafaza etmeye çalışırsınız. Çocukta size hem verilen bir emanet hem de bir lütuftur. Çocuklarımız öyle bir lütuftur ki mum gibi her şekli alan bir şekildelerdir. Tertemiz olan çocuğa ne verirsen onu alır. Tıpkı toprağa ne ekersek onu biçtiğimiz gibi.
Eğer ona hayır öğretilirse hayırlı bir evlat ve Müslüman olur. Ama tam tersi olursa işte ondan sakınılmalıdır. Çocuklara iman, Kur'an ve Allah-ü Teâlâ’nın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler. Eğer bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Yapacakları her kötülüğün günahından anne babada sorumlu olur.
Peygamber Efendimiz bir hadisinde şöyle buyurur: “Hepiniz, bir sürünün çobanı gibisiniz. Çoban sürüsünü koruduğu gibi, siz de evinizde ve emriniz altında olanları Cehennemden korumalısınız! Onlara Müslümanlığı öğretmezseniz, mesul olursunuz.”
Şöyle bahsedecek olursak çocuk yetiştirirken her zaman şefkatli ve huzur dolu bir insan olmamız gerekir. Böylece çocukta anne babasından şefkati öğrenir. Çocukla sürekli ilgilenilmeli tıpkı bir çiçeğe bakar gibi gözünün içine bakılmalıdır. Fakat bunun da bir dozu olmalı çocuğun hayatına dair her şeyi bilme çabasına da çok fazla girişilmemelidir. Yine ona hissettirmeden kontrol altında tutarak onun da bir özel hayatı olduğu unutulmayarak kendisine vakit ayırmasına fırsat tanınmalıdır. Çocukların arkadaşları ve sosyal hayatı yakından takip edilmeli ancak fazla müdahale edilmemelidir.
Başka bir husus ise anne babanın çocuğun yükleneceği her sorumluluğun altına girmesidir. Bu çok yanlış bir tutumdur. Derslerinden tutunda evdeki işlevine kadar bazen ebeveynler çocuklara hiç fırsat tanımamaktadır. Anne baba çocuğu her şeyden korumaya çalışmak yerine onun sorumluluk duygusunu güçlendirecek işler vermelidir. Ailenin yükünü ebeveynin tek başına taşıması yerine, anne-baba ve çocuğun da içinde olduğu bir takım oluşturup sorumluluklar ve hayat paylaşılmalıdır. Bunun yanında anne-babalar, çocukların sözlerini yetişkin insan gibi dinlemeli, onun hayatına karşı ne kadar ilgili olduğunu tavır ve tutumları ile belli etmelidir. Fakat bunu yaparken bir taraftan da onlardan büyük insan gibi davranmalarını beklememelidir.
Çocuk eğitiminde disiplin çok önemli bir yer tutmaktadır. Fakat disiplin biraz daha yumuşak ve kararlı olmalıdır. Katı disiplin hem çocuğu ürkütür hem de onda itaatsizlik duygusu oluşturur. Aslında bir hocamızın da dediği gibi; “Ebeveynin, çocuğunu hayat köprüsünden geçirmekten ziyade o köprüden nasıl geçeceğini öğretmesi gerektiğini bilmelidir.”
Son olarak en önemli husus ise anne babanın çocuğa empati kurmayı öğretmesidir. Bir insanın karşısındaki insanı değiştirmeye çalışmadan önce kendisi onun yerine koymalı acaba nasıl hislerle bana böyle davranışlar sergiliyor diyebilmelidir. Hayatın güzelleşmesi için önce kendinden başlaması gerektiğini anne baba kesinlikle çocuğuna öğretmelidir diye düşünüyorum.
