Yazılarımızı takip eden dostların bildiği üzere, bazı yazılarımızı gündemden uzak fakat hayatın içinden konulardan seçiyoruz. Bugün de bu seçimden devam ediyoruz.
Bilindiği üzere tohum, hayatın çıkış noktasıdır. Şu da bilinmelidir ki; tohuma hâkim olan küresel çeteler, hayatın çıkış noktası olan tohum ile insanlığın hayatını çıkmaza sokmayı kafaya koymuş durumdadırlar.
Temennimiz, devlet adamlarının da bu kirli hesaptan haberdar olarak günlerini geçiriyor olmalarıdır. Bu hususta ümitvar olmadığımı ifade edeyim. Topraktan uzak eğitim müfredatımız, ümitsizliğimizin sebeplerinden biridir, diyeyim de mevzunun mesuliyeti anlaşılsın.
Bugünkü derdimiz tohum çıkarmaktır, fitne tohumları ekmek değil…
Toprak; kan dökerek vatan yaptığımız, tohum ekerek can kattığımız, kalıba dökerek aşiyan inşa ettiğimiz yegâne kıymetimizdir.
Can dökerek vatan kılınan toprağın muhafazası, can katarak, tohum ekerek canlandırılması ile mümkün olur. Kan döküp de vatan kıldığın fakat kendi tohumunla işlemediğin toprak, kimseye vatanlık yapamaz.
Toprağa kattığımız can tohumdur. Filizlenmesi Allah’a malum ve Allah’a mahkûm olan tohumun çıkarılması, elde edilme süreçleri kimsenin gündeminde değil, desem çok da haksızlık etmiş olmam, sanırım. Etrafımda, İngilizce hocam Mustafa Karaca ve birkaç kişi dışında neredeyse bu kaygının sahibi insan yok.
Çiftçinin kıymetlisi, hasadı çok olan değil, tohum çıkarmayı bilendir. Satın alınarak ekilmiş tohumların güya bereketli hasadı ile keyif çatan çiftçinin kime hizmet ettiğini, Filistinli mazlumlar en acı şekilde tecrübe etmektedirler.
Yeni doğmuş bebeklerin başını gövdesinden ayıran bombaların finansörleri, tohumu dışarıdan alan, almak zorunda bırakılan çiftçilerimizdir, diyeyim de işin vahameti anlaşılsın. Tabi ki bu vebal bireysel değildir. Dünden bugüne gelen tarım politikalarının ya da politikasızlığın kaçınılmaz sonucudur.
İfade etmeliyim ki; bu dünya, bir kilo altın verse bile bir gram tohumu alamayacağı günleri yaşayacaktır. Dünya nüfusu, tohum üzerinde nüfuzu olanların kirli emellerinin elinde oyuncak olmaya namzettir.
Kimin yaşayacağına bu nüfuz sahiplerinin karar vereceği bir dünya, insanlığa kıyameti çağırmayı yeğlettirecek bir dünyaya gebe olacaktır. Allah muhafaza….
Peki, ne yapmalıyız?
Yapılacak olan bellidir ve son derece basittir. Tohumumuza sahip çıkmak zorundayız. Bereketine aldandığımız tohumların felakete açılmış kapılar olduğunu görmeliyiz ve tohumumuza sahip çıkarken, tohum çıkarmayı da hepimiz öğrenmeliyiz.
Bilmiyor oluşumuz bile acınası bir durumdur fakat iş işten geçmiş değildir. İnsanın, toprağını bilmesi tohumunu tanıması ile mümkündür. Tohuma ulaşma yollarını bilmeyen insanın asıl kaybettiği şey vatanına sahip çıkma yollarını kaybetmiş olmasıdır.
Vatansızlık ne büyük acı ise tohumsuzluk da onunla eşdeğer bir acı olarak görülmelidir. Sonraki yılların güzelleştirilmesi, şu an bu kaygıya sahip olmakla mümkün olacaktır.
Dışarıdan alınan tohumların sahte bereketine aldanan çiftçimizin ürünler için ilaç kullanımını, suni gübre kullanımını ve bilgi diye paylaşılan literatürün yasa hükmünde olduğunu kanıksamış olması, tohum ve vatan kaygısı güden güzel insanların önündeki en büyük engeldir.
Bu hususta; vatanını seven, toprağını can bilen devlet adamlarına büyük gibi görünen küçük işler düşmektedir.
Bu küçük işler; az bir cesaret, biraz kalem oynatmak, biraz da meclis mesaisine katılmaktır.
Küçük gibi görünen en büyük iş ise; müfredata toprak kokusunun katılması, topraktan uzaklaştırılan evlatların ilkokuldan itibaren yeniden toprağa yakınlaştırılmaları ve kölelikten uzaklaştırılmalarıdır.
Elzemdir ve zor olsa da yapılmalıdır.
Giriş cümlelerimiz uzun olunca, tohum çıkarma yöntemlerine geçemedik. Yerimiz, tohumun önemini anlatmaya yetti fakat tohum çıkarmaya yetmedi.
Bir sonraki yazımız, kendimizin uyguladığı ve hiçbir şekilde kitabi bilgi niteliği taşımayan tohum çıkarma yöntemlerini aktarmak olsun.
Bazı ürünler hasat ile tohumunu da verirken, bazı ürünler yeni ekim işlemlerinden sonra tohum verirler. Tohumunu kendimizin çıkardığı bazı ürünlerin tohum çıkarma sürecini, bu paragraftan devam ederek sonraki yazımızla paylaşalım, inşallah.