Sultan 4. Murat zamanında Habib Baba adında pek bilinmeyen uzun bir kervan yolculuğunun sonunda İstanbul'a gelmiş yaşlı, fakir bir Allah dostu yaşarmış. Yolculuğunun tozunu, yorgunluğunu atmak için bir hamama gitmiş. Niyeti; şöyle iyice bir keselenip, paklanmak, bedeninin temizliğini de ruhunun temizliğine denk kılmakmış. Fakat gelin görün ki gittiği hamamı o gün Sultan 4. Murat'ın vezirleri kapatmışlar. Hamamcı Habib Baba’yı içeri sokmak istememiş.
- "Bugün" demiş, "Sultan 4. Murat'ın vezirleri hamamı kapattılar. Dışarıdan müşteri alamam." Habib Baba üzülmüş. Rica, minnet... Israr etmeye başlamış.
- "Ne olursun" demiş, "kimseye varlığımı belli etmem, aceleyle yıkanır çıkarım. Bu tozlu bedenle Rabbim'e ibadet ederken utanıyorum."
Hamamcı da insaflı insanmış...Dayanamamış. Hamamın en sonundaki odayı göstererek;
- "Baba şu odada hızla yıkanıp çık. Para da istemem. Yeter ki; vezirler, senin farkına varmasınlar." demiş. Habib Baba sevinerek kendine gösterilen odaya girmiş...Yıkanmaya başlamış.
Az vakit sonra bir fakir müşteri daha hamamcının karşısında dikilivermiş. Boylu poslu, genç, yakışıklı biriymiş bu kez gelen...Görünümü de oldukça fakirmiş. Ama sadece görünümü...Oysa bu kişi tebdil-i kıyafet gezen Sultan 4. Murad imiş. O gün vezirlerinin hamamda, topluca alem yapacaklarından haberdar olduğundan "Vezirlerinin nasıl eğlendiğini, eğlenirken kendisinin arkasından söz söyleyip söylemediklerini..." merak etmiş.
Hamamcı padişahı tanımadığından; bu fakir gence de Habib Baba’ya söylediğinin aynısını söylemiş. - "Bugün Sultan 4. Murat'ın vezirleri hamamı kapattılar. Dışarıdan müşteri alamam. " Padişah da ısrar etmiş.
- "Ne olursun hamamcı? Kirli bedenle ibadetimi nasıl yaparım?" Hamamcı yine dayanamamış ısrara... Habib Baba’nın yıkanmakta olduğu odayı göstererek, genç padişahın kulağına fısıldamış; - - - "Şu odada bir ihtiyar yıkanıyor. Sen de sar peştemalı beline, o odaya gir. Beraber sessizce yıkanın, bir an evvel çıkın. Aman gözünüzü seveyim vezirlerin varlığınızdan haberi olmasın." Sultan 4. Murat beline peştemalı sarıp Habib Baba’nın bulunduğu odaya girmiş. Usulca selam verdikten sonra yıkanmaya başlamış. Bu arada, hamamın büyük salonundan gelen tef, dümbelek, şarkı, türkü sesleri ortalığı inletiyormuş...
Habib Baba'nın gözü, genç hamam arkadaşının sırtına takılmış. Gencin sırtı pek bir kirli gibi görünmüş gözüne...Habib Baba, o kişinin tedbil-i kıyafet padişah olduğunu habersiz yumuşak bir sesle sormuş;
- "Evladım sırtın pek bir kirlenmiş. Müsaade edersen bir keseleyivereyim." Padişah aldığı bu teklif karşısında şaşırmış ama çok da hoşuna gitmiş, çünkü; ömründe ilk defa biri ona padişah olduğunu bilmeden ve karşılık beklemeksizin bir iyilik yapmayı teklif etmekteymiş. Memnuniyetle Habib Baba'nın yanına yanaşan padişah; "Buyur baba" demiş, "Ellerin dert görmesin!" Bu sırada içerideki alemin sesleri hamamı çınlatmaya devam etmekteymiş.
Habib Baba, 4. Murat'ın sırtını bir güzel keselemiş...Padişahın gönlü bir kuru teşekkürle yetinmeye razı olmamış. "Ne de olsa insandır. O da her insan gibi kendine yapılan iyiliklerin kölesidir." diye düşünüp;
- "Baba" demiş, "Gel ben de senin sırtını keseleyeyim de ödeşmiş olalım." Habib Baba teklifin kimden geldiğinden habersiz, tebessümle; "Olur evladım" demiş. Sultan 4. Murat bir yandan kese yaparken, bir yandan da Habib Baba'nın ağzını yoklamak istemiş.
- "Baba be" demiş, "Duyuyor musun şu içerdeki eğlencenin seslerini...Şu hayatta Sultan'a vezir olmak varmış. O seni sevince; bak adamlar içerde tef, dümbelek hamamı inletiyorlar...Sen ve ben ise burada iki hırsız gibiyiz..." Habib Baba genç sultana kendi hükmünü söylemiş:
- Be evladım Sultan Murat dediğin kimdir? Sen asıl Alemlerin Rabbi'ne kendini sevdirmeye bak!
O seni sevince; sırtını bile Sultan Murat'a keselettirir!...
Kimseyi hor görmeyin, kimin ne olduğunu asla bilemezsiniz. Hamuru topraktan yoğrulmuş insanoğlunun kendisi ile ayni durumdaki bir başka insanı hor ve hakir görmesi kendi küçüklüğü ve hatasıdır. Ne var ki bu beşeri zaaf her devir ve toplumda çeşitli gerekçelere dayalı olarak varola gelmiştir. Bu ahlaki bir zaaf olduğu kadar, güçlü sosyal yapıların oluşmasına mani olan bir çözülüştür. Ebedi melun şeytanın hatası da Allah’ın emri karşısında ‘’Ben ondan daha üstünüm, beni ateşten onu topraktan yarattın’’ (Sure-i Araf, 12) diye kibirlenmek olmamış mıydı?
Kim olursan ol, makamın, mevkiin, şanın,şöhretin ne olursa olsun, ‘’Harabat ehlini hor görme sakın, defineye malik nice viraneler var.’’
Bildirince bildireni yüreği olan görüyor elbet…