Onunla Konya Kitap Günlerinde tanıştık. Özel bir bireydi benim gibi. Hayatın zorluklarına ve engeline rağmen yaşama enerjisini ve yüzündeki gülüşünü daima koruyordu. Önündeki masada iki kitabı vardı, biri şiir biri deneme diyordu karşısında beliren okuyucularına. Şiir kitabının ismi Varlıkla Yokluk Arasında, deneme kitabı ise Çocukluğumun Tanıdık Kokusu. Ve yazarın ismi kitap isimlerinin altında: Merve Ağır. Bu paragrafı kapatmadan ailesinin eksiksiz onun yanında duruşlarını da belirtmem lazım. Annesi Arife Hanım, babası Mehmet Emin Bey ve iki abisi Ramazan ve Sait hep oralardaydılar. Anne Arife Hanım fuar boyu neredeyse Merve’nin yanından hiç ayrılmadı. Ailenin diğer fertleri de işlerinin elverdiği kadar yanında durdular.
Şimdi elimde Merve Ağır’ın ilk kitabı Varlıkla Yokluk Arasında adlı şiir kitabının 2. Baskısı var. Daha ilk şiirinde gönlümüze dokunmaya başlıyor: Parça parça eksiliyorum / Kalbimde kanıyor kelimeler. Bu başlangıç benim ilk kitabım Kırık Bir Aşkın Gözyaşları’na götürüyor beni, ben de ilk kıtaya Parça parça diye yazmışım: Okunup geçilecek biliyorum / Parça parça canımdan düşen canlar diye. Neyse biz Merve Ağır’ın şiirlerine dönelim. Aynı şiirinin devamında bir yerde: Varla yok arasında tutunuşlarım var benim / Sonu hüsran olan bir yol çizer. Şiir karamsar gibi görünse de aslında hayatın önemini ve nabzının nerede attığını imliyor okuyucuya. Affet Beni yokluğunu Özlüyorum şiirini bütünce yazmak istiyorum buraya: Seni andım iki gün önce / Bütün acılarım üstümde anlayacağın / Biraz daha sıksam kendimi Yağmur gibi kalbimden yağacağım bu şehre / Ne kadar alışmış olursam olayım yine de dökülüyor gözyaşlarım sana / Seni gözyaşlarımla kirletiyorum / Affet beni yokluğunu özlüyorum. Evet duygunun doruğa çıktığı, insanın içine işleyen mısralar eminim benim gibi okuyan herkesi sarıveriyor. Şiir kitabı böyle birçok örnekle devam edip gidiyor.
Merve Ağır’ın ikinci kitabını alıyorum elime: Çocukluğumun Tanıdık Kokusu. Kitabın başında yer alan kendi dilinden tanışma yazısı şöyle: 2002 yılında Konya / Meram’da dünyaya gözlerimi açtım. Dünya hayatının insan için imtihanlarla dolu olması sebebiyle bana emanet edilen hayatın zorluğu olan ‘Serablel Palsi’ ile mücadele ediyorum. Mücadele ettiğimiz her şey bize farklı bakış açıları kazandırdığından bedensel engelleri bir tarafa koyup kalplerde oluşan engelleri kaldırma niyetiyle hareket ediyorum.
İlkokul, ortaokul ve lise öğretimini başarı ile tamamladım. Ama insanın öğrenciliğinin bitmediğini, yolculuğumun her bir noktasında azim ve kararlılıkla ilerlerken görüyorum.
Bütün tanımlardan uzak, kendi özüne yaklaşabilen biri olmayı, ‘Beni yaratan elbette yolumu gösterir!’ düsturuyla hayata tutunma gayretinde olmayı Allah’tan niyaz ediyorum.
Ve kitabın ön sözü: Benim başarım ancak Allah’ın yardımıyla gerçekleşir. Sizleri çocukluğumun tanıdık duraklarına misafir etmemi nasip eden Allah, elbet bu satırlardan nasiplenmenizi sağlayacaktır.
Bu kitabın her bir noktası kendi benliğinize seslenmenize vesile olsun. Bu satırları yazarken her hecesini yüreğime misafir ettim. Şimdi ise size emanet ediyorum en kuytu yaralarınıza dokunup sizleri yeni bir başlangıcın eşiğine getirsin.
Kalemle yazmayı öğreten Rabbin adıyla başlıyor, güzelliklerin Allah’a, eksik ve kusurların bana ait olduğunu hatırlatarak sizlere iyi geleceği umudunda olduğum bu kitapla sizi baş başa bırakıyorum.
Evet, Merve Ağır böyle güçlü bir inanca ve tevekküle sahip bir insan. Yazdıkça büyük bir yazar olacağı da kurduğu cümlelerden belli oluyor.
Son sözü yine Merve Ağır’a bırakıyorum: Hayatın bendeki ilk yansıması okul bahçesinde ONLAR GİBİ DEĞİLİM cümlesiyle başlamıştı. Dengesiz bir çocuk olduğumu da hayata daha sıkı tutunmam gerektiğini de okul sıralarında aldığım bir ceza sonucu anlamıştım. Özel bir birey olmanın elbette zorlukları vardı. Tabi o zaman kafamın içi ‘neden’lerle çevrili soru kalıplarıyla doluydu. Benim yaşama tutunmamın tek yolu her şeyde başkalarıyla bir tutulmaktı. Çünkü ancak o zaman hayatın dönüm noktalarında mücadelesini devam ettirebilen bir insan olacaktım. O anda bunu ne kadar anlayamasam da şu anda iyi ki yaşamışım dediğim bir hatıra haline geldi.
O gün orada aldığım dersi her hatırladığımda azimle yaşamıma ve sımsıkı mücadeleme tutunuyorum.
Sevgiyle kalın.