İnsan ne olursa olsun mutlaka birbirine muhtaçtır. İnsan insana hayatının her alanında ihtiyaç duyar. Biz evlatlar için yeri gelir annenin müşfik ve sıcacık kolları, yeri gelir arkadaşlarımız ile yudumlanan bir fincan acı kahve, yeri gelir yolda hiç tanımadığımız bir kişinin tatlı tebessümü, yeri gelir dostlarımızın içimize güneş gibi doğan hasbihalleri… Tüm bunlar bizleri birbirimize bağlayan harikulade unsurlardır. Eğer Tanrının insan olarak yarattığı bir varlıksan şayet; insana muhtaçsın…
Aile, arkadaş, eş dost vs…
Her biri ayrı renk, ayrı bir tattadır.
Ama tatlıdır…
Benim nezdimde dost, bazen telaffuzu mümkün olmayan kelimelerle dans eden bir güzelliktir. Ama ilk tanımım, Allah dostları… Her şeyden vazgeçebilirim ama onlardan asla dediğim Allah’ın hususi dostları. Maneviyatımın zedelendiğini hissettiğimde ilk başvurduğum büyüklerim. Gönül çınarım yaprağını düşürme mevsimine yaklaşıp ta hüzün kıpırtıları baş gösterdiğinde ilk çaldığım kapı; Allah dostlarının hiç kimseye kapanmayan, herkese ardına kadar açık tuttukları kapıları … Yokluğa ermeyen, hafiften pas tutmaya başlayan bir kalple girdiğim, cilalayıp tertemiz bir ruhla çıktığım eşikler…
İyi insanlar… Elzem gördüğüm nadide insanlar… Maalesef parmakla gösterebilecek kadar sayıları azalan nadide insanlar… Konya’ya ilk geldiğimde tanıdığım gerçek bir Allah dostu olduğuna kalben inandığım hacı amcamda iyi atına bindi ve ebedi aleme gitti… Gelmeyecek artık biliyorum ama, sağlığında olduğu gibi ben yine her sabah onun tazecik dualarını aldığımı hissediyorum… Hissediyorum çünkü sağlığında aldığım duaların verdiği gönül huzurunu, coşkuyu, sevinci yaşıyorum her zaman.
Etrafımızda bu denli değerli büyüklerimiz hala var lakin, bakan ama görebilen, duyan ama hissiyat taşıyan bir kalp taşırsak ancak değerini anlayabiliriz. Görmek, hissetmek. Hepsi bu…
Dünya meşgalesi hakikaten o kadar oyalıyor ve dünyanın sahte süsleri o kadar fazla aldatıyor ki zavallı bizleri. Karanlıklarda boğulmaya mahkummuşuz gibi… Halbuki bizim her seher vakti açan rengarenk gökkuşaklarımız var. Semaya açılan kutlu ellerimiz var. Tüm bunları insan bazen tek başına başaramıyor işte o anda devreye dost diye nitelendirdiğimiz kategorideki insanlar giriyor … Allah dostları, can dostları…
Kıymet bilmek erdemlikse, gidiş için olan, ama dönüş için bileti olmayan bir yolculuğa uğurlamadan önce düşünüp ona göre hareket etmek, kadir kıymet bilmek gerekiyor diye düşünüyorum.
Çünkü ebedi aleme uçanı görmek için uçmak gerekiyor. Giden gelemiyor…
***
Benim için gerçek anlamda fedakarlıklarda bulunan, iyi günümde de kötü günümde de her daim yanımda olan, hayatın karanlık safhalarında binlerce ışık zerreleri olup aydınlık saçan dostlarım olduğu için kendimi çok şanslı buluyorum.
Rabbim herkese güzel dostlar nasip eylesin inşallah.