90'ların başında doğmuş bir çocuktum.
Çocukluğum milenyum zamanlarına denk geldi diyebilirim..
Ben bu döneme mutluluğun ve güvenin son demleri diyorum.
Ben İzmir'de büyüdüm.. Mahallelerde yaşayan şanslı çocuklardan oldum.
Hatırlıyorum.
Elimizde akıllıtelefonlarımız yoktu.Müziklergüzeldi. Internet kafeler yeni yeni ortaya çıkmayabaşlamıştı. Bizi kültürümüzdenuzaklaştıransaçma sapan diziler yoktu. Komşuluk, birlik ve beraberlik vardı. Sokakta oyun oynarken annemiz ya da komsu teyzemizin uzattığısalçalıekmeğintadı hala damağımda.
Sokaklarda korkusuzca oynayabilen son nesildik.
90 nesli samimiyeti ve güvenien son gören nesil oldu.
Biz de ucundan yakalayabildik, doyamadık.
Komşumun evine kendi evim gibi girer çıkardım. Çok zaman geçmedi çocukluğumun üzerinden ama benim çocukluğumda kimse kapısını bile kapatmazdı.
Mahallelerde güven kokusu vardı.
Sokakta oyun oynarken susadığımda en yakın komşumuzun evine koşardım.
Okuldan gelince annemizi evde göremeyince hemen komşu teyzemizin kapısına koşardık. Bir güzel karnımızı doyururdu. Sonra hoopp sokağa koşardık oynamaya. Güvensizlik duygusu nedir bilmedik çok şükür.
Gece 12'lere kadar mahallede oyun oynardık o küçücük yaşlarda. Çünkü ya kendi kapımızın önündeydik ya da komşumuzun. İki türlü de güvendeydik.
Şimdi..
25 yaşında kocaman bir kız oldum. Sokakta korkusuzca yürüyemiyorum. Hava karardığında bir an önce eve ulaşmaya çalışıyorum. Çünkü güvenmiyorum.
Güven duygumuzu çaldılar. Hepimizi birer paranoyağa çevirdiler.
*
Ceylin..
Ceylin'le aynı şehirde büyüdük. Ben çocukluğumu dolu dolu yaşayıp güven içindeykenCeylin daha bebek kokusu üzerinden geçmeden komşusu tarafından katledildi.
Haberi bile olmadığı, farkına bile varamadığı dünyanın kötülüğüne yakalandı.
Şehir aynı. Mahalleler aynı. Ama artık insanlar aynı değil.
Sadece Ceylin mi? Hayır. Sadece İzmir mi? Hayır.
Artık hiç bir yerde güvende hissedemiyoruz kendimizi.
İsimler değişiyor acılar devam ediyor.
Artık çocuklar evlerinde bile güvende değil. Kendi anne babalarından abilerinden kardeşlerinden görür oldu kötülüğü.
Çoğunu bilmiyoruz, duymuyoruz, görmüyoruz. Haberlerde 3 dakika izleyip vah vah diyoruz. Yarın bizim başımıza gelebileceği ihtimalini hiç aklımıza getirmiyoruz, hep atlıyoruz
*
Ceylin babaannesi ve dedesi tarafındanbüyütülenhenüz 10 yaşında bir çocuk. Annesi 7 yıldırgörmüyormuş Ceylin'i.Evlenmiş 3.çocuğunahamileymiş.Ceylin'in rahatını bozmak istememiş. Bir çocuğunrahatını annesinin ilgisi şefkati bozar mi hiç? Babasıise kendisine bir hayat kurmuş.
10 yıllıkkısacıkömründe ne kadar eksikmiş. Buna rağmen ne kadar sevgi dolu ve neşelibakarmışmeğer..
Amacım kimseyi yargılamakdeğil ama içimyandı iste. Allah, ona aile olan babaanne ve dedesinden razı olsun.
*
Masumlar katledilirken herkeste ayni serzeniş. 'Idam gelsin'
Idam konusunda hep kararsızdım. Suçsuz yere bir ömür hapis yatanlarıgörünce ya suçsuzolduğu halde birileri haksiz yere idam edilirse diye düşünürdoğruluğuna karar veremezdim. Ama simdi düşünüyorum.Ceylin'i katledenlerin hapiste beslenmesi Ceylin'e haksızlık olmayacak mi?
Yeter artık!
Affet bizi Ceylin seni koruyamadık..