Dağlım. Sözlerimiz, yürüdüğümüz yol, okuduğumuz kitaplar, altını çizdiğimiz satırlar, gerçekte bizim kimliğimizi ortaya koyuyor. Öyle fazla zeki olmaya gerek yok, biraz dikkatle bakan insan, bizim kim olduğumuzu, okuduğumuz kitaplardan, altını çizdiğimiz satırlardan anlar. Yakınlarda, yıllar önce okuduğum iki kitabı yeniden okudum. Panait Istrati’nin “Nerantzula” kitabını çok daha net hatırlıyorum; altını çizdiğim satırları bile. Ancak Hermann Hesse’nin “Narziss ve Goldmund” kitabından zihnimde bir şey kalmamış niyeyse. Bu iki kitapta da hayata ve insana bakışımı özetleyen satırlar vardı. Hele de “Narziss ve Goldmund” kitabında.
Önce Panait Istrati’ye kulak verelim: “Ben, doğduğu günden beri dostluğu yücelten adamı severim. Sevgi ve merhametini gösteren kadını severim. Hiç duraksamadan kendimi onlara veririm, çılgıncasına. Bu pahalıya mal olur, ama düş kırıklıkları benim isteklerimi hiçbir zaman azaltmadı, azaltmayacak.”
“Bir kumarbaz hırsıyla her yerde şansımı denerim. Her zaman büyük oynarım, çünkü küçük hesaplardan nefret ederim. Yanılırsam, benim hiç kaybım olmaz: Yitiren karşı taraftır. İnsan tümüyle kendini verdiği zaman hiçbir şey yitirmez. Yoksa hesapsız kitapsız kendini harcadığı için güneşin tükeneceğini söyleyemeye benzer bu.”
“Yaşama katlanmanın gönül yüceliğinden daha iyi bir yolu yoktur.”
“Yalnızca iyilik, içimizdeki şiddete gem vurabilir.”
“Sevinçlerimin bedelini kanımla; bankaların bilmediği o parayla ödedim; buna hiç pişman olmayacağım. Çünkü ara sıra ışık içinde kalmak yaşamın karanlıklarına katlanabilmemi sağladı.”
Güzelliğe doymaz insan, güzelliği her dem yaşamak ister. Ancak emeksiz, zahmetsiz, bedelsiz olmuyor Dağlım. Dönüp dönüp aynı kitapları okumanın yanında bizi zengin kılan insanı incitmeyecek, ihtimam gösterip fedakârlıktan kaçınmayacağız. Sevmek sözle ifade edilse de gerçekliği eylemdir. Bir kitabı defalarca okuyan insan, sevdiği insanı okumaktan kaçınır mı? Sevdiğimiz insan Rabbimizin bize ikram ve ihsanıdır Dağlım. Sevginin aşamadığı, ölümün temizlemediği, ahiretin cevap vermediği hiçbir sorumuzun olmadığına inanıyorum.
Hermann Hesse de şunları söylüyor: “İki ayrı şeyi birleştirmek, aradaki ayrımları ortadan kaldırmak, karşıtlıkları bir köprüyle birbirine bağlamak için sevgiden başka bir şey gereksizdi.”
“Bizler sevgili dostum, güneş ve ay gibiyiz, deniz ve kara gibi. Amacımız iç içe geçmek, birbirimize dönüşmek değil; birbirimizi tanımak, birbirimizi gerçekte nasılsak öyle görüp buna saygı duymak, yani birimizin ötekinin karşıt ve bütünleyici parçası olduğunu bilmektir.”
“Sevginin sözleri gerektirmemesi bir mutluluktu, yoksa yanlış anlamalarla dolu sersemce bir şey olup çıkardı.”
“Istıraplar da sevinçler gibi çiçeklerini döküyor, sararıp soluyordu.”
“Senin kastettiğin gibi bir huzur arama bu dünyada. Bir huzur var, evet, ama içimizde sürekli yaşayıp bizden hiç ayrılmayan bir huzur değil bu. Ancak tek huzur var ki, onun da boyuna yeni savaşımlarla ele geçirilmesi, her gün yeniden savaşılarak kazanılması gerekiyor.”
Dağlım. Farkındayım. Bazen doğada veya tabiattaki, yani Allah’ın arzındaki her şeyi; her oluşumu ve değişimi, çiçeği, kuşu, yağmuru, mevsimleri, doğum ve ölümü; sana, bana, bize, insana benzetiyorum. “Kuşlar hem konuşup hem de birbirlerini dinlemeyi insanlardan daha iyi beceriyor. Ötüşlerinde ne bağırma var, ne de öfke.” (Ölüm Beni İstemiyor & Yolande Mukagasana). Kuşlardan farklı mıyız? Değiliz. Hepimizin kendi kanatları var, bazen ayrı ayrı, bazen beraber uçuyoruz. Özlemimiz ne kadar da kumruların dem çekişine benziyor. Denilebilir ki biz kuş değil insanız. Ancak Hz. İsa’nın havarisine dediği gibi; “Allah’ın kanunları hepimiz için aynıdır; zaman, muhabbet, doğum ve ölüm.” Evet derim, insanız, insanlığımızın içini nasıl dolduracağımız da bize kalmış. Bizi zengin kılan her neyse, güçsüzlüğümüzün ve yoksulluğumuzun da sebebidir. İnsanı ve dünyayı güzel kılan sevgi ve merhamettir, sende olduğunu bildiğim… Bunun içindir ki insan insana nimettir ve nimete şükredilir. Varlığına şükrediyorum.
Gözlerine sözlerinden daha çok inanıyorum.
Allah esirgeyen ve bağışlayandır.