Çocuklarımızı yetiştirirken söz odaklı değil, davranış odaklı eğitimi esas almamız gerekir. Bu yüzden çocuklarımızdan önce kendi yaptığımız yanlış davranışları düzeltmemiz gerekiyor. Yani ilk önce kendimizi eğitmeliyiz. Eksik yönlerimizi tamamlamamız her konuda çocuklarımıza davranışlarımızla örnek bir anne -baba olmalıyız.
Sigara içen bir babanın oğluna sigara içme, namaz kılmayan bir annenin ise kızına namaz kıl demesi ne kadar doğru bir davranış olabilir. Sigaranın sağlığa zararlı olduğunu anlatıyor diğer taraftan kullanıyorsak yapmış olduğumuz bu tutarsızlık çocuklarımız için ne kadar ikna edici olabilir. Ebeveynler kendi yaptıkları veya yapamadıkları davranışlardan dolayı çocuklarını nasıl sorumlu tutabilir.
Uzmanlar 3 yaşından başlayarak çocukların yetişkin olana kadar her şeyi taklit ederek, davranışlarla öğrendiklerini söylüyor. Önce aile bireyleri kendi davranışlarına çeki düzen vermeli ki taklit yoluyla hayatı kazanan çocuklarımız bu yolla doğru davranışlar edinebilsin.
Çocuklarına doğruları söyleyerek değil de davranışları ile benimsemeye çalışan ebeveynler çocuk yetiştirme konusunda daha başarılı oluyor. Bu konuya yaşadığım bir olayı örnek vererek devam etmek istiyorum. 2,5 yaşındaki oğlumdan her ne istersem isteyeyim sonucunda ona teşekkür ediyordum, yerden verdiği bir oyuncak için teşekkür ettim, beni mutlu ettiğini söyleyip teşekkür ettim, sözümü dinlediği zaman teşekkür ettim. Bir süre sonra oğlumun benden istediği bir şeye karşılık verdiğim zaman bana teşekkür ederim anne dediğini duydum. O an anladım ki gerçekten davranışlar sözlerden daha tesirliydi çocuklar üzerinde. Rica etmeyi, teşekkür etmeyi, lütfen kelimesini, seni seviyorum demeyi bu şekilde öğrendi. Ben oğluma günlerce teşekkür etmesi gerektiğini deseydim maalesef bu çabalarım boşa gidecekti ama şimdi ara sıra unutuyor olsa da ona verdiğim her bir şey için ona söylediğim her güzel söz için bana teşekkür ederim anne diyor. Her seni seviyorum sözüme bende seni seviyorum anne diye karşılık veriyor.
Bir çocuk yalan nedir bilmez, kötülük nedir bilmez, küfür nedir bilmez bir çocuk bunların her birini duyarak, görerek öğrenir. Bir çocuk annesine nasıl davranması gerektiğini babasından, babasına nasıl davranması gerektiğini de annesinden öğrenir eğer bir baba eşine güzel söz söylüyorsa, sevgi besliyorsa, saygı gösteriyorsa o çocukta annesine karşı bu şekilde davranabileceğini öğrenir.
Aslında Aile her şeydir. Ahlâkı, sevgiyi, saygıyı, merhameti öğretir. Bir çocuk merhameti ve şefkati annesinden, mücadeleyi ve güçlü durmayı babasından öğrenir.
Ebeveynler olarak eğer iyi birer çocuk yetiştirmek istiyorsak önce iyi birer anne ve baba olmalıyız, çocuklarımız bizlerin birer aynasıdır eğer çocuklarımızda bir sorun görüyorsak o sorunu kendimizde arayıp bulmamız sonrasında da düzeltmemiz gerekir. Yani çocuklarımız istemediğimiz davranışlar sergiliyorsa onları eleştirmek yerine ilk olarak kendimize bakmalıyız ben nasıl davranıyorum ya da ben çocuğum üzerinde nasıl bir etki yarattım ki sonuçları bu davranışları meydana getirdi diye.Bu şekilde düşündüğünüz zaman gerçekten göreceksiniz ki sizin yaptığınız davranışlar ya da sizin çocuklarınıza yaşattığınız travmalar onları o hale getiriyor.
Ne dersiniz önce kendimizden başlayarak değişip günümüzü güzelleştirmeye sonra da çocuklarımızla birlikte yarınlara en güzel tohumları ekmeye?