Tarihi bilmeyen bir toplumuz. Tarih yapmaktan tarih yazmaya vakit bulamamış bir millet olduğumuzu beyanla tarih yazmak ve yazılanı okumak konusunda eksikliğimizi kabul etmekteyiz. Tarihini bilmeyen milletler için tarihleri tekerrür etmeye mecburdur. Dünümüz yarınımızdır.
3 kıtaya hükmetmiş bir imparatorluk bakiyesi olarak Anadolu’da yeni bir Cumhuriyet ile yoluna devam eden bir devletiz. Bu devletin kuruluş aşamasını, Anadolu’nun milletimiz için önemini unutmuş gibiyiz. Yaklaşık bir asırdır savaştan uzak kalmamız Anadolu’nun ne kadar mühim bir toprak parçası olduğunu, milletin devamı için ne kadar elzem olduğunu bize unutturmuş gibi…
Osmanlı (öncesinde Selçuklu) hükmettiği topraklar için bedel ödemiştir. Kan dökmüştür, gittiği yerleri mamur etmiştir, adaletle hükmetmeye gayret göstermiş, kimlikleri korumuştur. Gün gelmiş zihniyetler değişmiş, devletin gücü zayıflamış, tebaanın sadakati başka ülkelere ve ülkülere bağlanmış, dilini, dinini, milliyetini korunmasına imkan sağlanan kimlikler devlete ve millete karşı silaha dönüşmüştür. Yine de Devlet-i Aliyye savaşmadan bir karış vatan toprağını düşmana teslim etmemiştir. İhanete rağmen, gücünün fevkindeki düşmana rağmen kanının son damlasına kadar savaşmış ve mücadelesini sürdürmüştür.
Kaybettiği her karış toprakta özellikle Balkanlarda tarihin gördüğü en kanlı soykırımlara maruz kalmış, Müslüman Türkler (ki Balkanlar’da Müslüman ve Türk eş anlamlı olarak kullanılmaktadır, hatta Müslüman yerine Türk kullanılmaktadır) son kale olarak Anadolu’ya sığınmışlardır. Anadolu’yu korumak sadece bir toprak parçasını korumak değildir, Anadolu sığınılacak son limandır ve Anadolu’nun kaybı milletin beka sorunudur.
Bu şuurla millet bir olmuş ve o ruhla Çanakkale’de destan yazılmıştır. O ruhla Anadolu düşmana bırakılmamış ve millete yaşam alanı oluşturulmuştur.
Bugün aynı nazik durum devam etmektedir. Son kale, son liman olan Anadolu milletin bekasının teminatıdır. Bu şuurla birlik ve beraberlik içinde bu son kalenin düşmesine biiznillah izin vermeyeceğiz.